2006 թվականներ, այդ օրը ես առաջին անգամ պետք է դիտեի ֆուտբոլ հորս հետ: Այսօրվա պես հիշում եմ, հայրս ասում էր, որ իր սիրելի թիմն է խաղալու: Իսկ այդ հանդիպումը Ինտեր-Սամպդորիա խաղն էր: Այդ լեգենդար խաղը,  որում Ինտերը մինչ 81-րդ րոպեն պարտվում էր 2-0, բայց վերջին րոպեներին Ալվարո Ռեկոբան,Օբաֆեմի Մարտինսը և Դեյան Ստանկովիչը` գրավելով Սամպդորայի դարպասը հաղթանակ բերեցին Ինտերին:

Այդ օրը դարձավ իմ կյանքի ամենակարևոր օրերից մեկը: Այդ օրը ես ամբողջ սրտով սիրահարվեցի Ինտերին: Դրանից հետո Ինտերի բոլոր խաղերին ես սպասում էի անհամբերությամբ: Իմ շրջապատում այդ ժամանակ բոլորը երկրպագում էին կամ Միլանին կամ Յուվեյին: Միայն ես, հայրս, մեծ եղբայրս և ընկերս էինք Ինտերսիտներ: Այդ ժամանակ Մորատին գումար չէր խնայում, նա գնում էր այնպիսի ֆուտբոլիստների որոնց կարիքը չկար. օրինակ-Կիլի Գոնսալեսը,Մարիանո Գոնսալեսը,Էմրե Բերեզողլուն,Նելսոն Ռիվասը,Ռիկարդո Կուառեժման: Բայց եթե լինեմ անկեղծ, Ինտերում խաղացած իմ ամենասիրելի ֆուտբոլիստը եղել է Դիեգո Միլիտոն: Ժուլիո Սեզար, Մայկոն, Զլատան Իբրահիմովիչ, Ուեսլի Սնեյդեր, Սամուել Էտօ'օ, Սամիր Հանդանովիչ, Ժուան, Վալտեր Սամուել, Ռոլանդո, Անդրեա Ռանոկիա, Նագատոմո, Ռոդրիգո Պալասիո՝ նրանց բոլորին ես սիրում եմ, բայց <<ԷԼ ՊՐԻՆՑԻՊԵ>>-ն յուրահատուկ է ինձ համար:

Արամ Բաղդասարյան